Mučila ga je misao da kad misli o sebi u trećem licu da li je to još uvijek on. Taj tip problema i mene često mori.

Znao je da svi loši pisci pišu o piscima. Što su neuspješniji oni sami to bi i njihovi pisci kretali sa dubljeg dna pa se eventualno probijali i na kraju teškom mukom uspijevali. Nije si mogao pomoći. Mrzio je pisati u prvom licu. Na trenutak bi pomislio da je pisanje o piscima koji pišu o piscima (koji pišu o piscima…) dovoljno lucidan obrat. Brzo bi se odgovorio od tako jeftinih trikova.

Iako je više od svega vjerovao u dobru fabulu jedina fabula koju bi uzneseno rastipkavao bila je tok misli koji se bavi samim sobom. Tok misli toka misli. Refleksija refleksije. Vjerovao je da je važnije brzo tipkati nego suvereno vladati stilom i vještinom pisanja. Brzina nije važna da bi beskrajno odmotavala misao. Brzina služi da bi u pisanju postojalo samo čitanje. Za svaku novu raspisanu misao čitao bi sve ispočetka i prekrajaoliprekrajao…

Nikada nije ništa dovršio, a više od svega je prezirao ironiju i trikove poput duhovitih završetaka kojima fali po koje slov